Gidsen
Daguitstap KLM van 02 maart 2019

Het Koninklijk Legermuseum (KLM) is één van die instellingen die we allemaal kennen, maar er moeilijk toe komen om het een bezoekje te brengen. Toegegeven; zelf zou ik het ook niet bovenaan mijn agenda zetten. Er is een extra aanmoediging nodig om de reis te maken. Het gezelschap van de kringmaten is zo'n impuls dat mij tot actie aanzet.

Dat ik helemaal niets moet doen voor deze uitstap, levert op zich al een gevoel van 'lekker genieten'. Onze Reiseführer, Dirk, heeft alles immers tot in de puntjes voorbereid. Met militaire precisie, zeg maar. Er zijn tickets, plattegronden, noodnummers, instructies, ... Alles wat je maar kan bedenken om een Brusselse groepsuitstap in goede banen te leiden. Het enige wat wij moeten doen, is gezellig keuvelen en niet vergeten om af en toe eens naar onze gids te luisteren. Heerlijk ontspannen! 

De treinreis is 'anders dan gewoonlijk'. Af en toe overvalt mij het ongemakkelijke gevoel dat ik mijn boekentas vergeten ben.  Het vraagt enige aanpassing om de rit buiten de werkcontext te zien, en de slogan van de NMBS te laten doordringen: "De trein is altijd een beetje reizen." Dit keer klopt het wel, en de interactie met de reisgenoten is ook leuker dan tijdens het weekwerkverkeer. De opstelling van zitplaatsen in een wagon, is eigenlijk bijzonder goed geschikt voor conversatie. Op die manier wordt de reis even interessant als de bestemming. Goed bijgebabbeld.


In Brussel nemen we tijdelijk afscheid van Ingrid en Nancy, die de winkelstraten van de hoofdstad gaan verkennen. De rest van ons clubje duikt de Metro in voor een snelle verplaatsing naar het Jubelpark. Tijdens het wandelingetje naar het museum, doen we ook enkele vage indrukken op van de grote moskee en het 'Pavillon des Passions Humaines'. Dit laatste zou volgens onze gids het bezoeken waard zijn, hoewel de openingstijd zeer beperkt is (http://www.kmkg-mrah.be/nl/paviljoen-der-menselijke-driften). 

In het legermuseum ruilen we de geruststellende bekwaamheid van onze Reiseleiter voor de deskundige sturing van gids Luc. Hij bezorgt ons een inkijk op de historische onwikkeling van het indrukwekkende aanbod aan wapentuig dat in het gebouw aanwezig is. Uiteraard kan hij maar een fragmentje aanbrengen van alle kennis en attributen die er verzameld liggen. Hier en daar wordt zijn betoog nog aangevuld met interventies van ons eigen (gepassioneerd) gidsenvolk, Yves en Dirk. We zijn in fantastisch goede handen ;-)


Hoewel dit niet mijn eerste bezoekje aan het museum is, blijft het toch een bijzondere ervaring. Het is vooral verbazend wat ik allemaal heb 'gemist' bij de vorige bezoeken. Altijd is er iets nieuw te ontdekken. Jammer van de verplaatsing, maar hier zou ik nog uren kunnen rondzwerven (en nog niet alles gezien hebben). 

Om van deze omgeving te genieten hoef je geen geschiedenisfanaat te zijn, want verschillende spullen in het huis roepen ook directe herinneringen op aan de eigen militaire ervaring. Heel wat materiaal dat tijdens 'onze diensttijd' opertioneel was, staat nu tentoon voor het grote publiek. Wel een beetje confronterend om te beseffen dat wij straks zelf deel zullen uitmaken van de militaire geschiedenis. Tja, waar is de tijd van de Koude Oorlog, hé!?

De Gepard Flakpanzer, opgesteld in de grote hall, is beslist een van mijn absolute favorieten. In mijn ogen blijft dit een indrukwekkende machine, waarbij kracht en technologie verenigd zijn in dodelijke effectiviteit. Dat balistische systemen vervangen zijn door raketten zal wel goede redenen hebben. Daar kan ik als amateur-strateeg geen zinvolle argumentatie over opzetten. Mijn bewondering voor de Gepard is wellicht pure nostalgie. Maar zelfs in mottenballen blijft het een ferm beest. 


De tijd vliegt als je plezier hebt, en dat is zeker het geval bij dit uitstapje. Gelukkig is de militaire discipline nog niet helemaal verdwenen uit onze gewoontes, zodat we vlot samentroepen op het afgesproken RV punt op het voorziene uur. Ondertussen is het verkeer in het Europese kwartier flink aangedikt. Door de toevallige aanwezigheid van een flinke volkstoeloop mensen met Afrikaanse origine in het Jubelpark valt ons gezelschap nogal op. Maar misschien is het eerder  het mysterieuze taaltje dat we spreken (Westvlams) dan onze bleke huidskleur, dat verwonderde blikken in onze richting doet gaan?


Ook de terugrit naar Brugge wordt gevuld met intense uitwisseling van ervaringen en andere verhalen. Maar zelfs bij aankomst is de voorraad vertelsels nog niet uitgeput. Reden genoeg om de dag af te ronden met een drankje en een hap in een Brugse Bistro. Omdat de Lokkedize en de Stoepa (onverwacht) de deuren sluiten, wijken we uit naar de Gauthierz (het vroegere Capucientje). Voor mij is het een heerlijke onderdompeling in de herinnering aan mijn studententijd, toen dit een soort stamcafé was (er stond ooit een flipperbak waarop ik respectabele scores heb behaald ;-) ... niet ten koste van mijn schoolresultaten). Nu is dat allemaal verleden tijd, en de uitbater doet nogal moeilijk over onze groepsgrootte. Vreemd, want uiteindelijk bezetten we niet meer stoelen dan er beschikbaar zijn. Niettegenstaande zijn defensieve houding, loopt de bediening verder wel volgens de verwachting. Eten is niet slecht en de drankaanvoer verloopt vlot. De omgeving is voor mij doordrenkt van nostalgie en het gezelschap is uitstekend. Meer moet dat niet zijn.

We hebben een bijzonder fijne dag samen doorgebracht en veel inspiratie opgedaan voor toekomstige conversatie. De gidsen zijn content. Iedereen mag met een goed gevoel naar huis. Merci!

Rompez vos ... (r)angs! ... (m)arche & Breek het ... (ge)lid! ... (m)ars! 

Vz@roo-west.be